Wacław Sobieraj (malarstwo sztalugowe – martwa natura, pejzaż, portret). Autor raczy nas siedmioma dziełami powstałymi w latach 1986-2006. Tytuły przedstawianych prac to: „Romanka o poranku”, „Romanka wieczorem”, „Uniejów –leśny staw”, „Wojsławice”, „Samowar”. „Martwa natura ze skrzypcami” i „Moja Babcia.” Już same te tytuły wskazują, że malarstwo Wacława Sobieraja odbiega od twórczości jego kolegów.  Sąsiadując na ścianie z abstrakcjami Mieczysława Magiery, Aleksandra Olszewskiego i Jana Trojana wydaje się nie być na miejscu. To ono na tej wystawie stanowi pierwiastek odmienny. Jest trochę jak klasycznie ubrana kobieta wśród dziewcząt hołdujących przejściowej modzie. Równie jak ona jest eleganckie, przewidywalne, ale i... nieco tajemnicze tak jak natura.

    Zasnute jakby mgłami ulice, parki, osiedla, kamienice i gmachy użyteczności publicznej z przemieszczającymi się obok nich mieszkańcami, utrzymane są w dziwnej, nierzeczywistej kolorystyce w pracach Wacław Sobieraja.

Teresa Dudek Bujarek

    Magnetyzm Podbeskidzia? To nie za duże słowo, o czym dobrze wiedzą: Urszula Miącz-Sobieraj i Wacław Sobieraj. Swojej fascynacji tym zakątkiem kraju dają wyraz na niezliczonych płótnach od lat czterdziestu.. Oczywiście, nie są w tym zauroczeniu odosobnieni. Podziela je chyba większość naszych mieszkańców i wciąż rosnąca rzesza miłośników Podbeskidzia w kraju i za granicą.  I to zapewne sprawia, poza talentem i warsztatową biegłością, że malarstwo Sobierajów cieszy się takim uznaniem. Utrwalone różnymi technikami (z przewagą oleju i akwareli) uroki beskidzkiego krajobrazu, wdzięk uliczek i kamienic Bielska i Białej, portrety ludzi, których twarze są zarazem twarzami regionu - wszystko to stanowi o nieprzemijającym dorobku tej pary znakomitych artystów.

    Czterdzieści lat minęło, a Oni wciąż trwają; przy swojej pracy i pasji. Mimo zmian i zawirowań tego niełatwego okresu. Wystarczy przypomnieć, że w tym właśnie czasie zdążył nam się zmienić ustrój, pojawiło się i przeminęło województwo bielskie,  przekształciła się struktura gospodarcza i społeczna regionu, w dorosłe życie weszły też dwa pokolenia mieszkańców. Ale to, co najważniejsze - pozostało. Piękno Podbeskidzia, któremu wciąż dają świadectwo Ula i Wacek Sobierajowie.

    Pozwoliłem sobie na tę poufałość w imionach małżonków, bo od lat tak właśnie do nich się zwracam. Mam bowiem honor zaliczać się do przyjaciół tego wyjątkowego domu. Domu, który stworzyli niemal własnymi rękami, aby po czasach poniewierki w prowizorycznych pracowniach osiąść na swoim. Należałoby właściwie pisać: Dom, koniecznie z dużej litery, bo choć mały, tak emanuje ciepłem i życzliwością wobec wszystkich. Trzeba dodać - wszystkich wielbicieli Ich talentu, którzy zdołają pokonać stromiznę drogi wiodącej do tego ustronia pod lasem, na skraju Bielska-Białej. Wynagradza ich jednak bogactwo prac przyciągających wzrok z każdego kąta i naturalnie - widok samych gospodarzy: zawsze uśmiechniętej Uli i patriarchalnego Wacka. Skojarzenia z patriarchą uniknąć trudno, gdy co rusz głowę rodziny otacza liczne potomstwo; dorosłe dzieci wraz z całym wianuszkiem wnucząt. 

Dr. Jerzy Chrystowski

    Czterdzieści lat pracy twórczej w zakresie sztuk plastycznych to długi okres. Jubileusz skłania do refleksji, do spojrzenia na przebytą drogę, umożliwia ocenę dokonywanych wyborów, postaw, kierunków, zwrotów tematycznych zainteresowań, zmian w doborze stosowanych środków formalnych. Taki okres twórczej aktywności ma za sobą artystyczne małżeństwo Sobierajów, Wacław i jego żona Urszula (właściwie Feliksa, ale od lat 90. ubiegłego wieku wystawia pod drugim imieniem). On z centralnej Polski, ona z Lubelszczyzny, po wspólnych studiach w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych i dyplomie obronionym w pracowni prof. Zdzisława Głowackiego osiedlili się w Bielsku-Białej (w podjęciu decyzji pomogło stypendium Zakładów Przemysłu Wełnianego „Rytex”). Beskidy poznali podczas studenckiego rajdu i obojga urzekł ich koloryt i oczarował górski krajobraz. Serdecznie przyjęci przez lokalne środowisko artystów plastyków czynnie uczestniczyli w organizowanych przez Oddział, a następnie Okręg Związku Polskich Artystów Plastyków wystawach, zdobywając nagrody i wyróżnienia. Wystawiali swoje prace w Bielsku-Białej i wielu innych miastach Polski, a także poza jej granicami. Oboje aktywni i rozpoznawalni na niwie działań plastycznych w przestrzeni nie tylko Bielska-Białej i okolicy.

            Urszula Sobieraj zaczynała od projektowania gobelinów i tkanin unikatowych nawiązujących w formie i treści do abstrakcji organicznej. Niewiele z tych projektów zrealizowała,  ale one same mogą stanowić skończone dzieła malarsko-rysunkowe, które powstały dzięki  rozlewowi  barwnych tuszów. Uprawiała także malarstwo sztalugowe. Tematami jej obrazów były syntetyczne pejzaże, ukazujące epizody z urbanistyczno-architektonicznej tkanki miejskiej Bielska-Białej i analityczne beskidzkie plenery o bogatej gamie chromatycznej z intensywnymi walorowo akcentami czystych barw. Obecnie uprawia nacechowane realizmem malarstwo akwarelowe oraz wykorzystuje technikę polegającą na łączeniu farb akwarelowych z suchymi kredkami pastelowymi. Tematami tych kompozycji są wykadrowane fragmenty beskidzkich pejzaży, kwietne łąki, leśne ostępy oraz portrety i ulubione kompozycje kwiatowe. Zajmuje się także rysunkiem, w którym rzeczywistość zobrazowana jest za pomocą pewnie prowadzonej, acz nieco niespokojnej i dynamicznej kreski.

Zakres plastycznej wypowiedzi Wacława Sobieraja jest nieco odmienny. Podobnie jak żona zaczynał od syntetycznego analizowania kolorów i form na płaszczyźnie płócien, by poprzez tak ujęte środki formalne wyrażać głębię swych odczuć. Do lat 80. ubiegłego stulecia zajmował się grafiką, wykonywał cynkografie i linoryty o silnie skontrastowanych płaszczyznach czerni i bieli. Ich głęboko humanistyczne treści dotykały ważnych dla człowieka sytuacji, takich jak potrzeba miłości, akceptacji i bliskości, problem przemijania, odchodzenia czy starości. Krótki epizod pracy w liceum plastycznym w Nowym Wiśniczu, a przede wszystkim kontakt z krakowskim środowiskiem plastycznym, skierowały uwagę Wacława Sobieraja na sztalugowe malarstwo olejne w jego klasycznej formie. Poszukując własnej drogi twórczej, studiował starych mistrzów niderlandzkich, dzięki czemu stopniowo wypracował własny, rozpoznawalny styl. Malarstwo stało się dominującą formą jego plastycznej wypowiedzi. Podejmuje wiele wątków tematycznych, takich jak martwe natury, portrety, sceny religijne, jednak do ulubionych należy pejzaż, głównie beskidzki i przedstawiający przestrzeń miejską oraz architekturę Bielska-Białej. Przez ostatnie dwadzieścia lat maluje spowite we mgle ulice, parki, osiedla, kamienice, gmachy użyteczności publicznej, leśne dukty, łąki z samotnymi drzewami, barwne polany i łagodne wzniesienia. Ich wyróżnikiem jest nierzeczywista, nadrealistyczna kolorystyka wyrażająca tęsknotę za tym, co nieuchronne i przemijające.

Teresa Dudek Bujarek

      W związku z przypadającym w tym roku jubileuszem 40-lecia Państwa pracy artystycznej proszę przyjąć z tej okazji moje serdeczne gratulacje i słowa uznania.

    Cieszę się, że swoje życie związali Państwo z naszym miastem i że właśnie tutaj realizujecie swoje malarskie pasje.

    Państwa twórczość cechuje się nie tylko ogromnym profesjonalizmem, ale również niespotykaną wrażliwością. Jak mało kto potraficie Państwo ukazywać w swoich pracach piękno otaczającej nas natury.

    Bez względu na to jaką tematykę podejmujecie Państwo w swoich pracach wszystkie one zawsze spotykają się  ze znakomitymi recenzjami tak ze strony koneserów sztuki, jak i zwykłych odbiorców. Potraficie Państwo zachwycać zarówno martwą naturą, portretem, pejzażami, jak i malarstwem sakralnym.

    Godny podkreślenia jest fakt, że z powodzeniem posługujecie się państwo bardzo różnymi technikami – od malarstwa i pastelowego, poprzez rysunek, a na mozaice artystycznej kończąc.

    Liczne nagrody i wyróżnienia jakie macie Państwo na swoim koncie są doskonałym świadectwem tego, że Państwa dorobek artystyczny jest bardzo wysoko ceniony. Dowodzi tego również fakt, że Państwa prace są ozdobą wielu publicznych i prywatnych kolekcji.

    Mam nadzieję, że kolejne lata Państwa artystycznej pracy będą równie owocne jak mijające właśnie cztery dekady.

    Z okazji jubileuszu życzę Państwu wielu kolejnych sukcesów, interesujących pomysłów, realizacji wszystkich planów i zamierzeń oraz wszelkiej pomyślności w życiu osobistym.

      Każde spotkanie z artystycznym dorobkiem rodziny Sobierajów uświadamia,że świat, w którym żyjemy potrzebuje piękna, aby nie pogrążyć się w rozpaczy. Dzieła nestora rodu - Wacława Sobieraja malowane są kolorami jesiennego popołudnia. Przygaszone barwy wpadające w charakterystyczne zamglenie, a także światło, w którym wyczuwa się pragnienie odpoczynku, zarówno w górskich pejzażach, miejskich wedutach, czy też na twarzach portretowanych osób, i tych codziennych, i tych świętych, z całą siłą potwierdzają antyczną maksymę - wiosna rodzi fałszywe nadzieje, jesień zaś przynosi sprawdzone owoce. Z kolei artystyczne oeuvre Urszuli Miącz-Sobieraj, zogniskowane na kwietnych kompozycjach i ukwieconych przestrzeniach otaczającego nas świata, przypomina, że piękno, tak jak prawda, daje radość sercu ludzkiemu; jest jak drogocenny owoc, który opiera się działaniu czasu, który jednoczy pokolenia i daje im przeżywać uczucia zachwytu. Dlatego przetartą drogą artystycznego pojmowania codzienności łatwiej iść ich synowi - Bartłomiejowi Sobierajowi. Jego prace - z dominującą techniką pastelu, węgla i ołówka, naznaczone są młodzieńczym entuzjazmem poszukiwania i odkrywania. Kontemplując to wielkie familijne bogactwo Sobierajów na myśl przychodzą słowa św. Augustyna: "Szukajmy przejęci pragnieniem znalezienia i znajdujmy przejęci pragnieniem dalszego szukania".